Zwangerschap

I survived hyperemesis gravidaru

Hyperemesis Gravidarum oftewel extreme misselijkheid.
Het wordt steeds bekender in Nederland. Niet omdat het vaker voorkomt dan voorheen, maar het wordt gelukkig steeds sneller geconstateerd en bekende mensen zoals Bibi Breijman hebben hier helaas ook mee te maken. Hierdoor komt er meer begrip voor en ook meer bekendheid over het onderwerp. Dit is hard nodig, want tot op de dag van vandaag zien mensen het nog steeds als aanstellen of als "gewone" zwangerschapskwaal.

Helaas kreeg ik 9 maanden lang te maken met Hyperemesis Gravidarum, oftewel extreme misselijkheid. In deze blog neem ik jullie mee in mijn ervaringen. 

Na het verlies van onze tweeling via een miskraam en een heftige spoedoperatie (buitenbaarmoederlijke zwangerschap), waar mijn rechter eileider al geknapt was met het tweede vruchtje, was ik zo extreem blij toen we snel weer een positieve zwangerschapstest in handen hadden.
Het was extreem spannend, maar toen ik de eerste zwangerschapskwaaltjes kreeg, kon die misselijkheid mij gestolen worden. Het was een teken dat het goed zat.bIk zou dit kindje 9 maanden dragen en met mijn leven beschermen.

Ik begon mezelf in korte tijd steeds zieker te voelen.
Opeens was ik 24/7 misselijk, moest ik kokhalzen en wel meer dan 50 keer per dag overgeven. Alleen de gedachte van een hapje eten of een slokje drinken was eigenlijk al te veel. Ik kon opeens geen licht meer verdragen, lag alleen maar op bed en voelde me oververmoeid. Laat staan de geuren die ineens heel hard aankwamen, waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden.
Mensen vragen me weleens hoe voelde dat dan. Het voelt als een flinke kater, waarbij je in een ronddraaiende achtbaan zit. Achteraf hadden hier bij mij al een paar alarmbellen moeten gaan rinkelen. Maar als je iemand bent die niet snel aan de bel trekt, de gedachte hebt dat je jezelf niet mag aanstellen - ik ben overigens opnieuw zwanger - en andere mensen die zeggen dat dit normaal is, denk je dat dit er gewoon bij hoort.
Ik zocht op Google naar alle bruikbare tips en ging hiermee aan de slag. Helaas met weinig resultaat, maar het idee dat ik zwanger was van ons wondertje en de liefde/zorg van mijn partner gaf voor mij elke dag opnieuw dat kleine beetje kracht en motivatie om te vechten. De automatische piloot ging aan en ik leefde in een overlevingsfase.

Van de verloskundige naar de dokter, van het kastje naar de muur gestuurd worden.
Na lichamelijk onderzoek bij de dokter bleek alles er uitstekend uit te zien. Ik kreeg een lijst met tips mee naar huis voor de komende twee weken. Daarna zouden we evalueren hoe het was gegaan. Bij geen verbetering gingen we verder kijken.
Vervolgens kreeg ik na twee weken reistabletjes mee naar huis, weer twee weken later een dubbele dosering tot dat ik met 16 weken weer andere medicatie kreeg. Helaas ook zonder resultaat. Ik gaf flink wat bloed over en belde gelijk geschrokken de huisarts op. Ik kon gelukkig met spoed komen. Helaas kreeg ik niet mijn vaste arts in opleiding. De huisarts keek me aan en ik weet nog goed dat het enige wat ze zei was: 'Ik was ook net als jou een beetje misselijk tijdens mijn zwangerschap, mij hielp het om kleine beetjes te eten'. En ik kon gewoon weer gaan zonder verder onderzocht te zijn. Ik voelde me niet serieus genomen en verbaasd liep ik naar buiten. Hadden mensen dan toch gelijk dat ik mezelf niet moest aanstellen? Hoorde dit echt bij een zwangerschap?

In week 18 had ik weer een evaluatie en zou ik een doorverwijzing krijgen naar de gynaecoloog. Wegens lange wachttijden door corona kon het nog wel even duren voordat ik uiteindelijk echt langs kon komen. Een uurtje later werd ik al gebeld dat ik meteen moest komen. Ik zat al zolang in de automatische piloot en overlevingsfase dat ik dacht dat ik meteen weer naar huis gestuurd werd. Het was immers toch maar overgeven, maar ik vocht blijkbaar tegen een ziekte waarvan ik niet wist dat het bestond.
Ik heb afgezien en dagen gehuild, omdat ik het niet aankon. Maar nu met de juiste begeleiding wist ik het te onderdrukken en heb ik ook weer wat goede dagen ertussen gehad. Het is zowel lichamelijk als psychisch een hele klap en het is zwaar. Maar ik ben dankbaar voor mijn positieve (kracht) eigenschap om toch door te vechten voor dit mooiste geschenk.

Ons kleine wondertje is nu alweer 3 maanden oud en hij doet het uitstekend. Hij is zo lief, blij en nu al zo wijs en nieuws(leer)gierig. Daar ben ik zo extreem dankbaar voor. Hij is zo geliefd en ik zou het voor hem zo weer doen.
Weet dat je niet alleen bent. Elke ervaring en gedachte die je bij Hyperemesis Gravidarum ervaart is niet gek en heel normaal. Mensen beseffen niet wat voor lichamelijke, psychische en sociale impact het heeft. Praat erover met lotgenoten, voel je gehoord en vooral serieus genomen.

Liefs Carmen